Tylko bez bab! Mówi mi szwagier, gdy planujemy sylwestrowy górski wypad. Z babami czy bez średnio chciało mi się gdziekolwiek ruszać. Zimę wolę spędzać w ciepłym barłogu niż marznąć na szlaku. Koniec końców wychyliłem nos za próg domu. Czy było warto? Oceńcie sami.

Jest tyleż piękna co skomercjalizowana. Ale nie martwcie się – przed masową turystyką ze wszystkimi jej przywarami da się uciec z powodzeniem. Takie przynajmniej mieliśmy wrażenie, gdy po raz pierwszy postawiliśmy tam swoją stopę pewnego ciepłego września.

Niech zgadnę: Planujesz urlop w Chorwacji, ale chętnie zobaczyłbyś coś jeszcze po sąsiedzku. Sprawdzasz Słowenię, ale ceny nie zachęcają. Czarnogóra jest spoko, ale bardziej pociągająca wydaje się Bośnia i Hercegowina: nieodległa wojna, odmienna religia, środek Bałkanów. Myślisz – Może być Ciekawie. I słusznie, ale najbliższy Chorwacji Mostar to niekoniecznie najlepsza opcja. Dlaczego warto ruszyć nieco dalej do Sarajewa i jak to zrobić? Koniecznie przeczytaj ten wpis.

Spokój i nostalgia jakie tu panują są urzekające. Byliśmy tu z początkiem wiosny, kiedy budząca się przyroda jak gąbka chłonęła wilgoć z chłodnego jeszcze powietrza. Byliśmy i jesienią, gdy drzewa złotą barwą liści oddawały nagromadzone przez lato słońce. Zemská brana będące przełomem Dzikiej Orlicy, warta jest odwiedzenia o każdej porze roku.

Taką pustką jak ta karmi się moja wyobraźnia. Wielkie jej przestrzenie otwierają się przede mną, gdy po raz kolejny przejeżdżam wzdłuż Doliny Dzikiej Orlicy. Wszystkie te niegdysiejsze wioski, wrastające w ziemie fundamenty domostw, osamotnione kościoły i milczące figury świętych, tworzą grunt dla potencjalności, pytań bez odpowiedzi i nieopowiedzianych historii. Czerwony Strumień w Górach Bystrzyckich jest jednym z takich zapomnianych miejsc.

Broumovskie Ściany, bo tak należało by przetłumaczyć nazwę tych niezwykłych skalnych formacji w pełni zasługują na swe miano. Ziejące otchłanią przepaści sieją większą trwogę od tych widzianych ze szlaku na Narożnik i Kopę Śmierci. Mimo swojej urody łatwiej tu o miejsce parkingowe, na szlakach też jakby luźniej. Zerknijcie na naszą fotorelacje i dajcie się zainspirować do wizyty u naszych południowych sąsiadów!

To jest taki kraj, że jak już do niego trafisz do prowokuje pytania. O jego przeszłość, tożsamość, o sam sens swojego istnienia. Przed przyjechaniem do Macedonii Północnej wiedziałem mało o Bałkanach. Gdy z niej wyjeżdżałem, wiedziałem jeszcze mniej. I dla tej prowokacji do odkrywania Bałkanów chyba najbardziej warto tam pojechać.

Polskość tego miejsca wydaje się być fatalną urzędniczą pomyłką. Nic tu nie trzyma się logiki, utartych schematów podziału. Kraina i tak już niepasująca do reszty, kurczowo doszywa sobie obce fragmenty. Gdzieś na Trójmorskim Wierchu wypatrujemy źródeł tego zamieszania.

A więc Wałbrzych. W świadomości przeciętnego Polaka miasto kojarzy się zwykle z upadłym górnictwem i biedaszybami, o ile w ogóle z czymkolwiek się kojarzy. Marazm, jak niemiecka cegła wychodzi tu z obdartych ścian kamienic, gdy oglądam Sztuczki Jakimowskiego. Dopiero całkiem niedawno, snując się po turystycznych targach, widziałem na lotniczych zdjęciach jak mało z Wałbrzyskich Gór pochłonęła industrializacja, jak jeszcze wiele dzikości i dziewiczego piękna w nich zostało.

Kręcę się w wyleniałym dresie po kuchni co chwila spoglądając na czajnik, który z impetem jak to ma w zwyczaju, oznajmi, że zagotował już wodę na herbatę. Kręcę się i myślę, jak ogarnąć ten wpis o Górach Bystrzyckich, które schodziliśmy równo tydzień wcześniej. Górach, które w opinii wielu są przeraźliwie nudne. Czy pisać o wieży na Czerńcu, która jest i zamku poniżej, który był? Powielać treść przewodników, czy jednak lepiej uchwycić impresje tamtego miejsca i czasu?