Tylko bez bab! Mówi mi szwagier, gdy planujemy sylwestrowy górski wypad. Z babami czy bez średnio chciało mi się gdziekolwiek ruszać. Zimę wolę spędzać w ciepłym barłogu niż marznąć na szlaku. Koniec końców wychyliłem nos za próg domu. Czy było warto? Oceńcie sami.

Spokój i nostalgia jakie tu panują są urzekające. Byliśmy tu z początkiem wiosny, kiedy budząca się przyroda jak gąbka chłonęła wilgoć z chłodnego jeszcze powietrza. Byliśmy i jesienią, gdy drzewa złotą barwą liści oddawały nagromadzone przez lato słońce. Zemská brana będące przełomem Dzikiej Orlicy, warta jest odwiedzenia o każdej porze roku.

Taką pustką jak ta karmi się moja wyobraźnia. Wielkie jej przestrzenie otwierają się przede mną, gdy po raz kolejny przejeżdżam wzdłuż Doliny Dzikiej Orlicy. Wszystkie te niegdysiejsze wioski, wrastające w ziemie fundamenty domostw, osamotnione kościoły i milczące figury świętych, tworzą grunt dla potencjalności, pytań bez odpowiedzi i nieopowiedzianych historii. Czerwony Strumień w Górach Bystrzyckich jest jednym z takich zapomnianych miejsc.

Broumovskie Ściany, bo tak należało by przetłumaczyć nazwę tych niezwykłych skalnych formacji w pełni zasługują na swe miano. Ziejące otchłanią przepaści sieją większą trwogę od tych widzianych ze szlaku na Narożnik i Kopę Śmierci. Mimo swojej urody łatwiej tu o miejsce parkingowe, na szlakach też jakby luźniej. Zerknijcie na naszą fotorelacje i dajcie się zainspirować do wizyty u naszych południowych sąsiadów!

A więc Wałbrzych. W świadomości przeciętnego Polaka miasto kojarzy się zwykle z upadłym górnictwem i biedaszybami, o ile w ogóle z czymkolwiek się kojarzy. Marazm, jak niemiecka cegła wychodzi tu z obdartych ścian kamienic, gdy oglądam Sztuczki Jakimowskiego. Dopiero całkiem niedawno, snując się po turystycznych targach, widziałem na lotniczych zdjęciach jak mało z Wałbrzyskich Gór pochłonęła industrializacja, jak jeszcze wiele dzikości i dziewiczego piękna w nich zostało.

Kręcę się w wyleniałym dresie po kuchni co chwila spoglądając na czajnik, który z impetem jak to ma w zwyczaju, oznajmi, że zagotował już wodę na herbatę. Kręcę się i myślę, jak ogarnąć ten wpis o Górach Bystrzyckich, które schodziliśmy równo tydzień wcześniej. Górach, które w opinii wielu są przeraźliwie nudne. Czy pisać o wieży na Czerńcu, która jest i zamku poniżej, który był? Powielać treść przewodników, czy jednak lepiej uchwycić impresje tamtego miejsca i czasu?

Telewizyjny przebój Sanatorium Miłości doczekał się już trzeciego sezonu. Tym razem perypetiom seniorów możemy się przyglądać w otoczeniu urokliwych miejsc Kotliny Kłodzkiej, a sama Polanica – Zdrój, która od lat cieszy się słuszną renomą zacisznego kurortu, zyskała wspaniałą okazję do autopromocji. Ruszcie z nami śladami bohaterów telewizyjnego show.

Podobno była to kiedyś taka niemiecka Jasna Góra. Miejsce które wyrosło na wierze, w powojennej rzeczywistości wadziło. Zakaz ruchu pielgrzymkowego w czasach wczesnej komuny, nie pozwolił mu zaistnieć w zbiorowej świadomości narodu. Może to i lepiej, bo prawdziwe piękno Dolnośląskiej Jerozolimy odsłania nam samotna wędrówka szlakiem rozsianych po wzgórzach kalwaryjskich kaplic.

We wszystkich wywiadach widziałem go z papierosem. To był taki jego nieodłączny atrybut, jak gronostaj dla damy z obrazu Vinciego, albo Yerba Mate w rękach Cejrowskiego. Jak na ironie jego młodość przesiąknięta była chorobami płuc: jego własnych i ojca. Obaj w Sokołowsku szukali czystego powietrza. Czy dawne sanatorium w Górach Suchych mogło ukształtować późniejszego reżysera Dekalogu?

Wybraliśmy ten szlak, by sprawdzić czy da się ciekawie dotrzeć do Jagodnej na nocleg korzystając z transportu kolejowego, a przy okazji uskutecznić całodzienny trekking. Okazało się, że trafiliśmy na porozrzucane strzępy minionego świata: opuszczone wioski, zarośnięte górskie dukty i wrastające w leśną ziemie kościoły.