A więc Wałbrzych. W świadomości przeciętnego Polaka miasto kojarzy się zwykle z upadłym górnictwem i biedaszybami, o ile w ogóle z czymkolwiek się kojarzy. Marazm, jak niemiecka cegła wychodzi tu z obdartych ścian kamienic, gdy oglądam Sztuczki Jakimowskiego. Dopiero całkiem niedawno, snując się po turystycznych targach, widziałem na lotniczych zdjęciach jak mało z Wałbrzyskich Gór pochłonęła industrializacja, jak jeszcze wiele dzikości i dziewiczego piękna w nich zostało.

Był 1874 rok kiedy nad granicznym pasmem Sudetów, dało się usłyszeć pierwsze uderzenia kilofów, oznajmiające budowę nowej linii kolejowej. Austriacy patrzyli na pruską inwestycje z trwogą. Dopiero co przegrali wojnę z Prusami i nic co militarnie wzmacniało ich sąsiadów nie mogło się podobać – koleją przecież można było szybko przerzucić wojsko i sprzęt pod samą granice. Tak też było w istocie. Ostatecznie jednak, ta uchodząca na najpiękniejszą  w Polsce linia kolejowa,  była niemym świadkiem spektakularnego upadku nazistowskich Niemiec i jednej z największych kolejowych katastrof na ziemiach polskich po której dziś nie ma śladu.

Chyba najlepiej gdy trafi się tam przez przypadek. Ot niepozorne miejsce na mapie, po którym niezbyt wiele sobie obiecujemy. Tak było w moim przypadku, kiedy Jezioro Bystrzyckie zobaczyłem pierwszy raz. Od tamtej pory jest obowiązkowym miejscem postoju w drodze na szlaki Sudetów Środkowych. Nie oznacza to jednak, że jego malownicze położenie, zapora wodna i górujący nad taflą wody zamek Grodno, nie mogą być celem samym w sobie.

Są i takie góry, które mijamy zawsze gdzieś po drodze. Może nawet posyłamy im tęskne spojrzenie myśląc o kolejce do kolejki na Kasprowy, albo o tym jak ciężko będzie za chwile o miejsce parkingowe w Karpaczu.  Kiedy już zaliczymy te wszystkie najwyższe i najbardziej oblegane, myśl wraca do tych widzianych z okna pociągu, gdzieś między Wrocławiem a Jelenią Górą. Trójgarb jest jedną z tych gór.