No bo przecież tego miejsca nie ma. To największy banał jaki można wyczytać na temat Miedzianki. To ni to miasto, ni to ruina, staje jak ość w gardle, masowej turystyce. Zobacz- zrób zdjęcie – kup magnes na lodówkę – wróć. Zobacz -ale co? Zrób zdjęcie – ale czemu? Pamiątki? Przecież tam nic nie ma.  Instagramerki wracają stamtąd jak niepyszne. Zmęczony Janusz pocieszy się piwem z miejscowego browaru. Żeby zobaczyć Miedziankę potrzebujesz przewodnika którym jest Twoja wyobraźnia. Jej bezbrzeżną przestrzeń wypełnia książka  Filipa Springera.

To było kilka lat temu, któregoś ciepłego wieczoru, kiedy wytargałem pod samą Krzyżną Górę swój namiot i rower. Nigdy wcześniej nie spałem sam w lesie i chciałem sprawdzić jakie to jest. Z pobliskich Karpnik dobiegało dudnienie i prosta melodia tego, co akurat było na czasie. Karpniki świętowały. Dobrze – pomyślałem. – Przynajmniej nie będę słyszał tych napędzających stracha odgłosów łamania patyków niewiadomo przez co, albo innych takich. Nie wiedziałem wtedy jeszcze o kondukcie żałobnym, na który trafić można w tutejszych lasach w taką bezchmurną noc jak ta. Kondukcie o tyle niezwykłym, że żaden z jego uczestników nie miał głowy.