Łyse niemal opony starego mercedesa wzniosły w powietrze pył, który od dawna nie może doczekać się deszczu. Jest ranek, toteż blaszana konstrukcja busa nie nagrzała się jeszcze i można w miarę wygodnie jechać. Kierowca z papierosem w ustach, który zajął miejsce po zsuniętej na brodę maseczce, rozdaje nam beznamiętnie plastikowe torebki. On już wie, że na tej trasie może być rzygane.

Telewizyjny przebój Sanatorium Miłości doczekał się już trzeciego sezonu. Tym razem perypetiom seniorów możemy się przyglądać w otoczeniu urokliwych miejsc Kotliny Kłodzkiej, a sama Polanica – Zdrój, która od lat cieszy się słuszną renomą zacisznego kurortu, zyskała wspaniałą okazję do autopromocji. Ruszcie z nami śladami bohaterów telewizyjnego show.

Urlop all inlusive w zamkniętym hotelu czy wyprawa z plecakiem, własnym szlakiem bez pośredników? Każdy sposób jest dobry, jeśli pozwoli nam odpocząć. Jeden wariant różni się jednak od drugiego mniej więcej tym czym różni się sztuczne zapłodnienie od naturalnego: w obu przypadkach efekt jest ten sam, ale satysfakcja i przyjemność z tworzenia jest po stronie twórcy. Jak zaplanować samemu objazd po Bałkanach? Zerknijcie do naszego wpisu.

Kotor. Perła Adriatyku. Miasto południa przeniesione w scenerie fiordów północy zachwyciło nas. Wielu z tych, którzy tu trafiają, z czarnogórską ziemią stykają się po raz pierwszy na stołecznym lotnisku w Podgoricy – mieście, które z sukcesami bije się o palmę pierwszeństwa w konkursach na najbrzydszą stolicę Europy. Dlaczego Podgorica nie powala urodą i co ma z tym wspólnego pewien klimatyczny pub w Kotorze dowiecie się z tego wpisu!

Od pierwszych kroków postawionych w tym miejscu towarzyszy nam przenikliwa cisza. Milczy puste pole ogrodzone kolczastym drutem, milczą rozebrane po wojnie więźniarskie baraki – oddały swe deski ludowej Polsce. Milczą nawet numery z liczbą tych co przez obozową bramę przeszli i tych którzy za nią na zawsze zostali. Wypowiadane słowa, krzyki i dzwięki obozowego życia odnajdziemy we wspomnieniach ocalałych.

Mam 32 lata i nasz polski Internet jest bez mała moim rówieśnikiem. Pamiętam upalne lato, kiedy to jak co roku w wakacje zjeżdżała się rodzina z Gdańska. Musiałem mieć wtedy co najwyżej kilka klas podstawówki za sobą,  gdy Mateusz, starszy ode mnie kuzyn z bądź co bądź dużego miasta, stwierdził przy jakimś grillu, że nie minie dużo czasu jak wszyscy w tej mojej podsandomierskiej wiosce będą podłączeni do sieci, a encyklopedia którą moja mama kompletuje poprzez klub Świata Książki, właściwie do niczego nie będzie nam już potrzebna. Nie bardzo ktoś dawał temu wszystkiemu wiarę. Były to bowiem czasy kiedy sąsiadka zostawiała drobne przy naszym stacjonarnym telefonie, po tym, jak już nagadała się ze swoją córką w Warszawie. Sama telefonu nie miała.

W barku mojego dziadka stały wina domowej roboty, medale od prezydentów Rzeczpospolitej różnych ustrojów i kilka starych pocztówek. Mogłem to wszystko oglądać, tylko wtedy, kiedy dziadek szukał tam ważnych papierów, a nie szukał ich specjalnie często. Pamiętam jak drzwiczki kalwaryjskiego mebla opadały i w nozdrzach rozchodził się zapach francuskich perfum, przywiezionych kiedyś zza żelaznej kurtyny.

Podobno była to kiedyś taka niemiecka Jasna Góra. Miejsce które wyrosło na wierze, w powojennej rzeczywistości wadziło. Zakaz ruchu pielgrzymkowego w czasach wczesnej komuny, nie pozwolił mu zaistnieć w zbiorowej świadomości narodu. Może to i lepiej, bo prawdziwe piękno Dolnośląskiej Jerozolimy odsłania nam samotna wędrówka szlakiem rozsianych po wzgórzach kalwaryjskich kaplic.

No bo przecież tego miejsca nie ma. To największy banał jaki można wyczytać na temat Miedzianki. To ni to miasto, ni to ruina, staje jak ość w gardle, masowej turystyce. Zobacz- zrób zdjęcie – kup magnes na lodówkę – wróć. Zobacz -ale co? Zrób zdjęcie – ale czemu? Pamiątki? Przecież tam nic nie ma.  Instagramerki wracają stamtąd jak niepyszne. Zmęczony Janusz pocieszy się piwem z miejscowego browaru. Żeby zobaczyć Miedziankę potrzebujesz przewodnika którym jest Twoja wyobraźnia. Jej bezbrzeżną przestrzeń wypełnia książka  Filipa Springera.

We wszystkich wywiadach widziałem go z papierosem. To był taki jego nieodłączny atrybut, jak gronostaj dla damy z obrazu Vinciego, albo Yerba Mate w rękach Cejrowskiego. Jak na ironie jego młodość przesiąknięta była chorobami płuc: jego własnych i ojca. Obaj w Sokołowsku szukali czystego powietrza. Czy dawne sanatorium w Górach Suchych mogło ukształtować późniejszego reżysera Dekalogu?