Szukaliśmy tego miejsca długo. Nie my jedni z resztą. Internetowe wpisy pełne są relacji osób które spędziły przy niebieskim szlaku  w Górach Stołowych całe godziny, a mimo to nie znalazły upiornej czaszki. Powiedziałem sobie, że jeśli uda mi się odnaleźć to miejsce to na pewno opublikuje jego położenie. Kiedy już czaszkę udało się odnaleźć nabrałem wątpliwości: Czy powinienem publikować takie informacje?

Początek lat 70-tych musiał być dla Śnieżnika ciężkim doświadczeniem. Najpierw  obrócone w gruz schronisko księcia Lichtensteina, a potem wysadzona w powietrze wieża widokowa, stały się milczącymi mogiłami przedwojennej arystokracji, rozwijającej ruch turystyczny u stóp góry. Budynki przepadły, ale Masyw Śnieżnika na dobre został już otwarty dla miłośników górskich wyryp.

Uciekając przed szarą codziennością, zgiełkiem miast czy samym sobą wybierali często  góry.  Outsiderzy, narkomani czy zwykli miłośnicy dzikiej przyrody trafiali do miejsc takich jak chata na Czarcim Gonie. Poznajcie to niezwykłe miejsce schowane przed wzrokiem przypadkowych turystów.

Do Maroko jedziesz? Tam turystom głowy ucinają! Ukraina? Przecież tam wojna jest. I tak za każdym razem gdy mówię że jadę tu czy tam. Dramat może wydarzyć się jednak tuż za progiem domu.  Tak też było 17 sierpnia 1997 w Górach Stołowych, kilkaset metrów od parkingu. Znając historie niebieskiego szlaku, trudno wędrować po nim bez surrealistycznej mieszanki pięknych widoków i aury grozy.

To tylko 15 minut dłużej z centrum Wrocławia niż na Ślężę. Niemal do samego parkingu przy wąwozie Myśliborskim jedziemy wygodnie autostradą. Czym to urocze miejsce może zwabić skostniałego mieszczucha? Sprawdź koniecznie!

Wchodzimy na ścieżkę, która nie jest nawet dobrze oznakowana. Właściwie, to nie jest oznakowana wcale. Zamiast ludzi spotykamy stado muflonów. Rozległe widoki i tchnienie przeszłości skryte w ruinach najwyżej położonego w Polsce zamku czy pałacyku myśliwskiego Hochbergów, są obietnicą składaną każdemu, kto zechcę odwiedzić Waligórę.

Był 18 czerwca 1815 roku, kiedy na polach Waterloo, kończyła się hegemonia znienawidzonego przez Rosjan, Anglików i Prusaków boga wojny. Jej wynik przypieczętował kres epoki napoleońskiej i ustanowił nowy europejski ład na kolejne 100 lat. Napoleon Bonaparte musiał ostatecznie ustąpić przed wojskami angielskiego generała Arthura Wellesley’a i pruskiego feldmarszałka Gebharda Blüchera.To był jego koniec. Dowódca Anglików pochowany z wielkimi honorami spoczywa do dziś w londyńskiej katedrze św. Pawła. Zwłoki Blüchera wywleczone z grobu przez radzieckich wojaków, rozjechały wojskowe pojazdy gdzieś na drodze pod Kątami Wrocławskimi. Gdzie spędził jesień życia jeden z najwybitniejszych pruskich dowódców? Jedziemy to sprawdzić!

Nigdy nie poleciłbym komuś tego kraju. To kierunek do którego trzeba dojrzeć samemu. Albo i nie.  Wydawało mi się, że jestem gotowy na taki szok kulturowy. Bezmiaru odmienności  nie byłem jednak w stanie przyswoić, przejść do normalnego funkcjonowania – wszystko jedno czy na moich zasadach, czy na zasadach społeczeństwa w którym się znalazłem.  Mogłem się tylko zobojętnić. Czy jednak żałuję decyzji o tej podróży? Na pewno nie!

W Maroku byłem dwukrotnie. Żadne inne miejsce nie kazało mi tak bardzo wracać. Siedziałem w jednej z tych kawiarenek przy placu Batha. Elegancki kelner, podaje męskiej klienteli zamówienia s’il vous plaît, monsieur – słyszę co chwilę. Tego ciepłego, listopadowego wieczoru popijam miętową herbatę patrząc na ludzki potok ciągnący zakupy z medyny, albo goniący w jej czeluść by zanieść swe sprawy przed oblicze Allaha. Patrzę na to wszystko i jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

Kolejna podłożona bomba na ulicy, co rusz groźba konfliktu zbrojnego, masakry urządzane przez ISIS. Nieprawdopodobne, że był taki moment w ostatnim stuleciu, gdy  tereny pomiędzy Europą a dalekim wschodem, mogły przemierzać tłumy zbuntowanej młodzieży. Ucieczka od przerażająco przewidywalnej dorosłości, była jednym z powodów wyruszania w drogę bez nawigacji, internetu i łączności z domem. Szlak przez Turcję, Iran, Afganistan, Pakistan, Indie, aż do Nepalu, wyznaczył nowy styl podróżowania, nigdy wcześniej nie znany. Droga hippisów zniknęła na zawsze, ale sposób jej przemierzania, jest coraz bardziej powszechny.